Highquality-lowprofile
Highquality-lowprofile zoekt naar een evenwicht waar tevredenheid, eenvoud en genieten samengaan.
Als je die drie elementen samenvoegt kom je heel dicht in de buurt van een optimale beleving van geluk
en word je voortdurend geinspireerd door optimisme. Een kwaliteit die je graag met je omgeving deelt.
Het geschetste evenwicht noem ik, in mijn beleving,
HQLP: High Quality Low Profile.
Op een volgende pagina licht ik mijn gedachten over HQLP nader toe.
Wanneer ben je tevreden? Ik denk dat sprake kan zijn van tevredenheid wanneer een stadium van innerlijke rust en positieve gemoedsstemming je in staat stellen om mensen, dieren, de natuur, je omgeving, dingen die je aanspreken en een blik op de toekomst positief te ervaren en te waarderen. De realiteit presenteert zich voortdurend in verschillende gedaanten en het is aan jou om de gunstigste kwaliteiten daar uit te halen. Je mag je ook tevreden noemen wanneer gierigheid je instinct om te delen niet bedreigt of overheerst en je voldoende ruimte voor anderen en belangstelling voor je omgeving hebt. Tevredenheid zie ik als een vorm van geluk. Overwaardering of onderwaardering zorgen, voortdurend, voor een soort onrust die aanzet tot een drang naar compensatie en ambivalentie. Daar word je niet gelukkiger van.
Eenvoud zie ik als een levenshouding waarbij geen belangstelling bestaat voor overdaad, verspilling of verkwisting. Goederen die noodzakelijk zijn, het leven kunnen veraangenamen en van een praktisch nut zijn worden voor een onbepaalde tijd aangeschaft. Onderhoud en reparatie spelen een belangrijke rol in een eenvoudig leven. Ik bied alle nog bruikbare goederen, die na verloop van tijd overbodig zijn of worden afgedankt, aan bij een zaak voor tweedehandse artikelen of hergebruik. Ofschoon eenieder, uiteraard, vrij is om de cyclus en het circus van mode-onderhevige en trend-gevoelige uitvindingen te volgen, dienen die zaken de eenvoud meestal niet. Daar waar het materialisme een hoofddoel wordt of een hoofdrol speelt, houdt de eenvoud op.
Genieten is een zeer persoonlijke beleving die vaak te maken heeft met behoeften, verlangens, verwachtingen, grenzen die je zelf stelt of aanvaardt en omstandigheden waarin je verkeert.
Je kunt genieten ook simuleren. Onze dromen gaan soms,in de meest overdreven vorm, voorbij aan elementaire zaken en stuwen onze wensen op tot een ongekende hoogte. Vervolgens proberen we veelal die wensen kracht bij te zetten door ze te vertalen in eisen. Sommigen noemen dit ambities. Die eisen leiden tot een bepaalde norm die zich laat vergelijken met de levensstijl, het bestedingspatroon of het inkomen van anderen. Er ontstaat dan een voortdurende competitie waar ondernemers, verkopers, banken, verzekeraars en oplichters uitermate blij mee zijn. Zij genieten daar in elk geval van.
Wie op pad gaat om liefde of geluk te kopen komt bedrogen uit omdat het geen producten of artikelen zijn.
Het surrogaat wordt, al of niet stevig verpakt in reclameboodschappen, wel goed verkocht. Maar het is zinloos
om de consument iets te verwijten. Het zijn tenslotte de zinnen die hem of haar bewegen. En die zinnen kan
je nu eenmaal niet altijd en overal controleren en bedwingen.
Het is wel aardig als je redelijk de maat weet te houden en je daardoor je punt van verzadiging goed leert
kennen. Daar geniet ik dagelijks van!
Love
Love comforteth like sunshine after rain
Love is like a repeating decimal; the figure is the same but the value gets less and less
"Lang zullen we leven"
Pas hoorde ik voor de radio, dat we wel langer leven, maar dat de oude dag er niet prettiger op geworden is. Een lang leven gaat gewoonlijk o.a. gepaard met geheugenverlies.
Wij hebben meer geluk dan onze voorouders om zo’n lang leven te veraangenamen.
Behalve nieuwe en effectievere medicijnen, hebben wij foto’s en films om ons te helpen onze mooiste herinneringen levend te houden.
Dit laatste sprak mij aan omdat mijn moeder van 96, die aan het dementeren is, het erg leuk vindt om met behulp van foto’s over het verleden te praten. Ze geniet ervan als we haar prijzen wanneer ze mensen herkent. Zo proberen we er wat van te maken.
Je hoort het nog wel eens zeggen: “het heeft geen zin meer om bij dementerende mensen op bezoek te gaan, ze weten toch niet dat je geweest bent“
Wat de psycholoog mij vertelde, is dat het verstand achteruit gaat, maar vooral het gevoel blijft, ja zelfs steeds sterker wordt, ze weten niet meer dat je op bezoek geweest bent, maar ze voelen het wel !
Langzaam neem je al afscheid. Na dit lange leven geloven we, dat ze eeuwig zal leven in de Gloria, zoals ze als kind zo vaak gezongen heeft.
De piano
Het gaat als een lopend vuurtje.
'Heb je het al gehoord?', fluistert Mary terwijl ze half over de toonbank buigt, 'ze hebben een piano gekocht'.
'Wie', vraagt Emmy resoluut en met harde stem.
Mary wordt daardoor in verlegenheid gebracht. Het wordt even stil in het winkeltje van Emmy. Je ziet sommige klanten, terwijl ze zogenaamd in de rekken neuzen, hun oren spitsen. Ik vraag me af of Mary het nieuws in vertrouwen wil vertellen of juist die strategie kiest om de aandacht te trekken.
Dan veert ze weer overeind.
'De Morgans hebben een piano gekocht en het is gisteren afgeleverd. Het is een grote, mooie, glimmende, zwarte piano', zegt ze met zachte stem. 'De Morgans?',herhaalt Emmy cynisch, 'Wat moeten die mensen in godsnaam met een piano? Het zijn zulke stijve harken dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat daar nog muziek in zit'.
'Mooi', roept een klant die wat verder weg staat en nu naar de toonbank loopt. 'Ik ben geen kenner, maar ik ben toch nieuwsgierig naar de klanken van de piano'.
Mary is blij met deze interventie. Ze rekent ondertussen snel af en verlaat vriendelijk knikkend en groetend het winkeltje.
'Kent u de Morgans', vraagt hij aan Emmy?
'Neen, zij zijn hier geen klant. Ik zie ze wel lopen en ik kom soms mevrouw tegen, maar echt vriendelijk vind ik ze niet'.
'Dat staat toch los van de piano', antwoordt de klant. 'Ze zullen wel muzikaal zijn en hebben daarom bewust een piano gekocht. 'Daar is toch niets op tegen?'
Het winkeltje van Emmy, Emmy's Grocery, genaamd is een echt praathuis waar menig roddel ontstaat.
Er mengt een andere klant zich in de discussie. Het is Ann. Een vriendelijk ogende rondborstige dame met een sterk overheersende stem.
'Neen' roept ze, 'maar ze klagen altijd dat ze zo weinig te verteren hebben en dat hun leven zo zwaar is'. Kan je je dan wel een dure piano veroorloven?'
De sfeer wordt grimmig.
'Waar haal je het lef vandaan om over andermans uitgaven te oordelen?' 'Het gaat jou toch niets aan of zij klagen of niet. Zij besluiten om een piano te kopen en hebben daar het volste recht toe'. 'Het is toch niet aan jou om je daarmee te bemoeien?'
Emmy, inmiddels een volleerde buurt-mediator, werpt zich in de strijd.
'Ik weet ook niet of ze schulden hebben maar dat is de vraag niet en dat is evenmin mijn zaak. Ik kan me alleen moeilijk voorstellen dat het muzikale mensen zijn. Maar nu je zo nieuwsgierig bent naar de klanken van de piano zal je vast bij hen langs gaan?'.
Ann probeert haar eerder uitgesproken woorden wat af te zwakken.
'Ach, zo zwart-wit bedoel ik het ook niet. Het verbaast me gewoon hoe vaak mensen die zich beklagen toch regelmatig grote uitgaven doen'.
De klant kan met moeite zijn glimlach onderdrukken.
'Als ze me uitnodigen ga ik zeker en vast langs. En ik weet ook dat ze jullie van harte zullen uitnodigen als jullie belangstelling tonen'.
'En hoe weet je zo zeker dat ze ons zullen uitnodigen?', vragen de dames vrijwel gelijktijdig.
'Ik ben een volle neef van de Morgans', gniffelt de klant.
