About me
Ik ben geboren op Aruba. In 1961 vertrok ik naar Nederland voor studie. Mijn eerste woonplaats was Eindhoven. Vervolgens heb ik voor studie en in verband met werk op verschillende andere plaatsen gewoond zoals Apeldoorn, Doetinchem, Lichtenvoorde, Diemen, Hilversum, Dordrecht, Hilversumse Meent en Curacao. Na een korte tijd in Maassluis te hebben gewoond ben ik naar Rotterdam verhuisd.
Bijna iedereen is op zoek naar geluk of naar een leefwijze die weinig, minder of geen stress oplevert. Een minder gecompliceerd leven waarvan je kunt genieten en waarbij je veel frustraties kunt uitsluiten door je zelf zo stabiel en gedisciplineerd mogelijk op te stellen. Ik wil niet beweren dat ik het Ei van Columbus heb uitgevonden maar inmiddels leef ik heel wat jaren op een wijze die mij uitstekend bevalt en die mij steeds opnieuw ruimte, optimisme, inspiratie en nieuwe inzichten geeft om mijn kinderen, mijn familie, mijn omgeving en mijn contacten positief tegemoet te treden.
Ik heb mijn draai helemaal gevonden en noem het fundament waarop mijn leven rust HQLP.
HQLP: High Quality Low Profile.
Waartoe zijn wij op aarde is de vraag die men zich vooral in religieuze kringen voortdurend afvraagt. Het antwoord luidt dat wij op aarde zijn om God te dienen en om hier en hierna gelukkig te zijn en te worden. Hier spreekt mij, in dit opzicht, meer aan dan hierna. Dus kijk ik liever naar wat het aardse bestaan, waar ik deel van uit maak, te bieden heeft.
Het levenslicht: daar begon het toch mee?
Het levenslicht aanschouwen betekent geboren worden. Je zou je een voorstelling kunnen maken van het levenslicht. Misschien fel maar niet verblindend of misschien aangenaam diffuus. Het zou de mooiste kleuren kunnen bevatten of flonkeren als de fraaiste sterren aan het firmament en zou een uitstraling moeten hebben die de hele omgeving blij en gelukkig maakt.
Helaas lijkt het levenslicht, vooral in welvarende landen, heel kort te schijnen. Al gauw is het nagenieten voorbij en gaan we over tot de orde van de dag. Het levenslicht verdwijnt,voor velen, steeds vaker achter de wolken of helemaal uit het zicht.
Veel kinderen worden niet in de gelegenheid gesteld om kind te mogen zijn en moeten vaak wijken voor de belangen van grote mensen. Toekomstplannen, de zorgen voor morgen, inkomen, schulden, slechte of verbroken relaties, depressies, carriere-zucht, leegheid, ontevredenheid, te zware maatschappelijke druk, te grote verplichtingen, zwakte, frustraties, minderwaardigheidsgevoelens, kortom een veelvoud van gebeurtenissen verdringen het levenslicht.
Levenslicht is een kracht die het hele leven vergezelt en pas uitdooft als de kwaliteit van leven voorbij is of als de dood intreedt. Het heeft voor mij geen religieuze betekenis en is een proeve van echtheid. Je levenslicht, levenskracht of levensvreugde ondergeschikt maken aan de economie is een grote dwaasheid. Maar dwaasheid wordt van ons verwacht en verlangd. De koopkracht moet aantrekken en de besteding moet gestimuleerd worden. En degene voor wie die cirkel te snel draait mag desnoods uit de bocht vliegen en in de vangrail van de schuldhulpsanering belanden.
Waarom zou ik mijn zelfcontrole uit handen geven? En waarom zou ik mijn eigen crisis organiseren? Waarom zou ik mijn eigen licht doven om in de misleidende lichtbundel van de ander te turen? Waarom zou ik de eenheid van lichaam en geest splitsen door zelfbescherming alleen op fysieke kwaliteiten te richten en zo mijn sociale en geestelijke krachten te verwaarlozen?
Als voormalig amateur bokser weet ik dat aanvallen en verdedigen dynamische activiteiten zijn. Elk moment van statisch gedrag wordt ongenadig afgestraft. En diezelfde dynamiek is nodig om je leven te kunnen sturen en beheersen. Dat vereist discipline en veel oefenen in anticiperen. Ik heb het gevoel dat mijn leven van hoge kwaliteit is omdat ik zelf de regie over mijn leven voer, mij verantwoordelijk voel voor de dingen die ik doe, mijzelf niet onnodig in gevaar breng en in harmonie leef met mijzelf en mijn omgeving.
Ik ga niet gebukt onder schulden of andere verplichtingen die ik niet kan nakomen en houd een precieze administratie bij. Ruim 20 jaar ben ik, in uiteenlopende adviserende,- en ondersteunende functies actief als vrijwilliger. Ik volg cursussen aan de HOVO Rotterdam en vermaak mij op cultureel en muzikaal gebied. In tegenstelling tot de soms geldende rages, ben ik geen sociale muilezel. Mijn contacten houd ik, op selectieve basis, beperkt.
Ofschoon ik gedurende mijn hele werkzame leven uitsluitend leidinggevende en directie-functies heb bekleed en dus een goed inkomen had, heb ik nooit de behoefte gehad of gevoeld om een pompeus bestaan te leiden. Pochen vind ik verwerpelijk en misschien getuigen van een dringende behoefte om bepaalde complexen te compenseren.Ik geniet van de low profile door spaarzaam en vooral niet uitbundig te leven. Om het populair te zeggen: ik houd graag van wat vlees op de botten. En met het vlees bedoel ik mijn eigen vlees en niet dat van de buurvrouw.
Je hoeft niet te verhongeren als je voor HQLP kiest. Je kunt gewoon goed eten en drinken, kleding kopen, je vertrekken verwarmen, uitgaan, de schouwburg of museum bezoeken en nog veel meer. Om redelijk op je gemak te kunnen leven moet je scherp calculeren, je niet door emotie laten leiden en op de valkuilen letten.
Enkele bekende valkuilen zijn:
de tophypotheek: molensteen met automatische gewichtstoename
de dure auto: verwant aan de tophypotheek maar met een gierend waardeverlies
onnodige uitgaven: onder invloed van excessieve hormoon-werking
dubieuze koopjes: aangepraat op een verjaardagsfeest
de eigen traktatie: als je je eenzaam of vooral zielig voelt
Helaas worden heel veel mensen door dit soort uitgaven ernstig gedupeerd omdat ze geen zin hebben om aan de gevolgen te denken. Ik veroorzaak geen onrust in mijn eigen tent door mijn hand te overspelen. Als je voor bepaalde uitgaven 50 euro hebt begroot geef dan geen 55 euro uit. Ook niet als de verkoopster vriendelijk lacht of de verkoper de uitstekende kwaliteiten van het product extra aanprijst. Geld kan je vandaag uitgeven van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Maar vanaf morgen kan je wel eens helemaal blut en volkomen afhankelijk zijn.
Tenslotte:De kern van het HQLP zit in je personal management. Een goed personal management maakt gelukkig omdat je daarmee je tijd, vrije tijdsbesteding, financien, ontspanning, contacten, werk en perspectief op een aanvaardbaar pijl houdt.
Bluebird
Als ik in Willemstad ben ga ik altijd naar de overdekte markt aan het Waaigat. Je bent er niet slechts in de tropen, maar je voelt de tropen nadrukkelijk in je haar, in je oren, op je huid, in je neus, aan je lachspieren en last but not least op je netvlies. Waarschijnlijk is het woord 'kleurrijk' hier uitgevonden.
Aan één kant grenst de markt aan het water, een natuurlijke inham van de zee, waar de vele boten met handelswaar uit Venezuela dobberen. Aan de andere kant zijn drukke winkelstraten. De constante stroom van auto's en de kakofonie van muziek en luidkeels pratende en roepende mensen zorgen voor een zeer levendige sfeer. Alles is er te koop voor de inwendige mens. Als je de tijd neemt om het oog ook eens wat te gunnen en van de sfeer te genieten dan zal hier een brede glimlach nooit van je gezicht verdwijnen.
Onverwachts komt ze uit de richting van de waterkant tevoorschijn. Getooid in witte korte jeans met geraffineerde rafeltjes aan het eind en een zilverkleurige t-shirt met een fel blauwe doodskop, van borsthoogte tot buik, loopt ze langzaam en zwijgzaam voorbij. Ze bekijkt mij, bijna demonstratief, over de bovenrand van haar oversized zonnebril. Ik schat haar op rond de vijfenveertig. Wat is deze vrouw verdomme mooi. De diepblauwe nagellak op haar vinger,- en teen-nagels en en de donkerblauwe lippen zijn nogal opvallend. Bijna alles is blauw en ze maakt me geweldig nieuwsgierig.
Haar voeten bewegen zo ritmisch in de zee-blauwe teen-slippers dat die atletische bewegingen bij mij associaties oproepen met de salsa, de son en de merengue. Wellicht zit daar zelfs nog een beetje samba bij. Ik ben helemaal niet seksistisch, maar ik zou haar echt tekort doen als ik geen melding zou maken van die prachtige, haast zwevende, billen.
Zij lijkt hier geen onbekende want twee kraampjes verder, bij de meloenen, pompoenen en kalebassen, loopt ze zwaaiend naar een marktkoopvrouw toe.
'Dushi kumbai?', klinkt het luid terwijl zij elkaar vrolijk lachend in de armen vallen.
Door deze heftige begroeting blijft ze met haar zwarte krullen haken aan de exotische armband van haar kennis. Het kost wel wat moeite maar na enige tijd wordt ze uit de ietwat benarde positie bevrijd.
Als die twee daar wat staan te babbelen loop ik zo onopvallend mogelijk langs. Weer kijkt ze mij over de rand van haar zonnebril aan. Dan knikt ze met een geheimzinnige glimlach in mijn richting waardoor twee glimmende gouden tanden zichtbaar worden. Met een sierlijke beweging haalt ze een grote Havana sigaar tevoorschijn die zij tussen haar blauwe lippen klemt. Als even later de welriekende dampen opstijgen word ik herinnerd aan een voodoo seance waarbij een zekere Roberto, vorig jaar, plotseling spoorloos verdween. Boze tongen beweren dat een vrouw met donkerblauwe lippen hem naar een baai heeft gelokt. Mijn warme gevoelens veranderen snel terwijl ik alle begerige fantasieën voel bevriezen. Ik maak dat ik wegkom.
Het flits-contact met deze intrigerende, opvallende dame heeft nooit tot een kennismaking geleid. Ze was heel mooi en vooral heel blauw. Om haar toch een plaats in mijn herinnering te kunnen geven noem ik haar Bluebird.
Als ik ben heengegaan
Ik gun iedereen zijn boterham, dus ook de begrafenisondernemer. Maar ik vind het grote flauwekul dat, in verband met mijn dood, mijn nabestaanden duizenden euro's moeten besteden voor een gecultiveerde obligate ceremonie.
Ik geef de voorkeur aan een crematie van circa 500 euro, all in. Resomeren is milieuvriendelijker en wellicht een betere optie. Nadat allen, die de laatste groet willen brengen, me hebben uitgezwaaid heb ik liever dat ze een leuk restaurant of een café opzoeken om er te tafelen, koffie te drinken of een paar borrels te vatten. Er moet geen verslagenheid heersen maar tevredenheid. En voor uitingen van tevredenheid hoef je niet, bij voorbaat, op het erf van de begrafenisondernemer te zijn.
Later leuren met een dure glazuren urn, zogenaamd, met mijn as gevuld, vind ik ook pure onzin. Wat moeten mijn nabestaanden met die rommel. Ik laat heel veel foto's achter, in foto-boeken, op cd's en muziek op dvd's. Daarnaast blijft een beeld bewaard in het geheugen van nabestaanden, vrienden en bekenden.
Ik spreek natuurlijk voor mijzelf. Iedereen is vrij om haar of zijn rituelen in een eigen vorm te gieten. Maar ik ben geen aanhanger van rituelen.
Besef dat ik een waardig en gewaardeerd leven heb geleefd waarin ik heb geschitterd en gefaald, waarin ik lief en leed heb gekend en gedeeld, waarin ook pijn en vreugde aanwezig waren. Gewoon een leven van een mens van vlees en bloed. Als ik er niet meer ben moet niemand zich hechten aan de woorden dat ik dood of overleden ben.
Wie mijn onherroepelijke afwezigheid wil benoemen kan beter stellen dat mijn leven is volbracht. Tot het einde van het leven lijdt en slijt elk levend wezen. Ik heb niet veel geleden maar heb wel, met groot plezier en met voldoening tijd gesleten om rustig heen te gaan als het einde daar is. Ik ben dan niet dood maar ben dan heengegaan. Dood klinkt als een vloek, als een uiterst droevige en depressie opwekkende gebeurtenis. Daar doe ik niet aan mee. Ik heb immers nooit de illusie gehad om een eeuwig leven op deze aarde door te brengen.